Aby pomóc letnim mieszkańcom, zdjęcia i nazwy różnych odmian melonów

Ojczyzną melona należącego do rodziny dyni jest Azja. Tutaj, w upalnych warunkach letnich, od Azji Środkowej po tropikalne regiony Indii, dojrzewa największa na świecie liczba uprawnych i dzikich gatunków tej rośliny. Prawdziwym ośrodkiem pojawienia się melonów jako upraw rolniczych melonów jest region Azji Środkowej, Afganistan, Iran oraz Chiny i Indie.

Jest jednak mało prawdopodobne, aby można było zobaczyć przodka dotychczasowych odmian i odmian melona. W ciągu tysięcy lat selekcji formy kulturowe uderzająco różniły się od tych, które rosną do dziś na dziko rosnących gatunkach. A coraz większe i coraz bardziej słodkie owoce melonów wraz z karawanami handlowymi i wojskami Rzymian i innych zdobywców przybyły na północ Afryki.

Istnieją dowody na to, że w krajach europejskich dowiedzieli się o istnieniu melona i jego niezapomnianym smaku dopiero w średniowieczu, a na terytorium Rosji, na przykład w regionie Wołgi, już uprawiano melony sprowadzone z Persji i Azji Środkowej. XV wieku.

Środkowoazjatyckie odmiany melonów: nazwy, zdjęcia i opisy

Chociaż wielu nie zna środkowoazjatyckich nazw odmian melonów, ich zdjęcia niezmiennie zadziwiają zarówno znawców melonów, jak i zwykłych konsumentów. Takiej różnorodności form i rodzajów melonów, jak w Uzbekistanie, Tadżykistanie i innych państwach regionu, nie ma nigdzie na świecie. Tutaj hodowcom melonów udało się uzyskać nie tylko największe owoce o wadze do 25 kg, ale także najsmaczniejsze melony.

W tym przypadku kształt owocu może być zupełnie inny, od spłaszczonego i kulistego do wydłużonego elipsoidalnego. Zaskakująca jest również paleta kolorów na gładkiej lub cętkowanej skórce z małymi pęknięciami.

Na ilustracji przedstawiono odmiany melonów o różnych kształtach, kolorze skóry i cechach konsumenckich:

1. melon typu kassaba;
2. melon Bukharka lub Chogare;
3. Melon ananasowy lub Ich-Kzyl;
4. melon kassaba Assan Bay;
5. Melon Charjui lub Gulabi;
6. melon kantalupa.

Wśród odmian środkowoazjatyckich są melony dojrzewające latem, które są gotowe do spożycia natychmiast po zerwaniu z rzęs, a są odmiany, które są świeże przez co najmniej 5-6 miesięcy i wykazują najlepsze właściwości dopiero wiosną przyszłego roku.

Melony odmiany Kassaba, na zdjęciu nazwy odmian tych melonów można zobaczyć pod numerami 1 i 4, nazywane są również melonami zimowymi, ponieważ ich dojrzewanie rozpoczyna się bardzo późno.

Po zbiorach owoce są oplatane trzciną i zawieszane w suchych pomieszczeniach lub pod wiaty w celu dojrzewania i przechowywania. Dopiero w marcu twardy zielonkawy miąższ staje się soczysty i słodki.

Melon Chogary, numer 2, lub, jak jest częściej nazywany w regionach rosyjskojęzycznych, Buchara ma grubą białą, bardzo słodką miazgę i daje owalne, z lekko spiczastym końcem, owoce o wadze do 6 kg. Ze względu na wysoką soczystość te melony rzadko można znaleźć daleko od Azji Środkowej, ale tutaj odmiana jest poszukiwana i szeroko rozpowszechniona.

Ale melon Gulyabi, przedstawiony pod numerem 5, jest dobrze znany na terytorium byłego ZSRR. Rzadko kiedy roślinom udaje się zagrać rolę w filmie fabularnym. Ta odmiana melona środkowoazjatyckiego miała szczęście pojawić się w filmie „Stacja dla dwojga”, choć pod pseudonimem. Każdy, kto oglądał ten film, pamięta obce melony sprzedawane przez głównych bohaterów. W rzeczywistości nie ma takiej odmiany, ale duże, ważące do 3-5 kg, jajowate owoce melonów Charju były dobrze znane w Związku Radzieckim.

Ta odmiana, wyhodowana w regionie Chardzhui w Turkmenistanie, wyróżnia się gęstą białą miazgą, słodyczą, dobrą jakością utrzymania i transportowalnością, dlatego nie jest zaskakujące, że owoce z uzbeckiej lub turkmeńskiej SRR zostały przywiezione koleją do europejskiej części kraju. nawet późną jesienią.

Trzecia liczba na zdjęciu to melon ananasowy lub Ich-kzyl, co daje średniej wielkości owalne owoce. Masa takiego melona wynosi od 1,5 do 4 kg. I chociaż ta letnia odmiana nie była znana szerokiemu kręgowi hodowców melonów i smakoszy w centralnej Rosji, różowa, wysokocukrowa miazga tego pysznego melona jest doceniana w jego ojczyźnie, w Uzbekistanie.

Dziś pod nazwą Pineapple melon w naszym kraju hodowcy oferują wcześnie dojrzewającą odmianę przypominającą kształtem Ich-kizil, egzotyczne nuty w smaku i sieć pęknięć na skórce. To prawda, że ​​w ciągu zaledwie 60–75 dni od momentu posadzenia nowoczesna odmiana może zadowolić hodowców melonów owocami o wadze do 2 kg, nawet w regionie Non-Black Earth, do których melony z Azji Środkowej nie są w stanie.

Melon Torpedo na zdjęciu należy do odmian późno dojrzewających, jego duże, podłużne owoce, dzięki kształtowi jakim roślina otrzymała swoją nazwę, dobrze znoszą transport. W Uzbekistanie, skąd pochodzi ta stara odmiana, licząca co najmniej trzy wieki historii, owoce nazywane są melonem Mirzachul.

W dojrzałych owocach kolor skórki pokrytej drobną siateczką pęknięć staje się bladożółty z różowym odcieniem, miąższ nabiera wyśmienitego aromatu, jest słodki i soczysty.

Melony europejskie: odmiany, nazwy i zdjęcia popularnych gatunków

Wcześnie dojrzewające melony Khandalyaki są szczególnie popularne na Wschodzie, dzięki ich zaokrąglonemu kształtowi i niewielkim rozmiarom bardzo przypomina melon Kolkhoznitsa, najsłynniejszą odmianę w naszym kraju.

Jak widać na zdjęciu, melony odmiany Kolkhoznitsa są średniej wielkości, ważące do 2 kg, owoce z białą lub żółtawą miazgą, zdobywające sporą ilość cukru nawet w trudnych warunkach klimatycznych Rosji. Pomimo pojawienia się nowych mieszańców, ze względu na swoją bezpretensjonalność i wczesną dojrzałość, odmiana Kolkhoznitsa na zdjęciu z okresu zbioru melonów jest najbardziej masywną uprawą melona tego rodzaju.

Zdjęcie z nazwami i odmianami melonów pod numerem 6 przedstawia inną starożytną odmianę roślin o godnej pozazdroszczenia i trudnej historii. Kantalupa ta pochodzi z Afganistanu lub Iranu, który z woli losu przez Armenię i Turcję trafił do Europy, a raczej do stołu Głowy Kościoła Katolickiego.

Smak melona kantalupa ukrytego pod grubą skórką jasnego miąższu, jak na zdjęciu, ucieszył Papieża tak bardzo, że owoce tej odmiany zostały nazwane na cześć papieskiej posiadłości w Cantalupo in Sabina, gdzie cała plantacja melonów został zasadzony.

Dziś melon kantalupa jest najbardziej znaną i pożądaną odmianą w Europie i Stanach Zjednoczonych, która służyła wielu hodowcom do tworzenia nowych owocnych i bezpretensjonalnych odmian.

Jak widać na zdjęciu, melon kantalupa ma owalny lub lekko spłaszczony kształt i pokryty jest gęstą siecią białawych pęknięć.

To sprawia, że ​​kantalupa jest podobna do melona etiopskiego. W tym melonie owalnym, jak w kantalupie, owoce o szorstkiej, klapowanej powierzchni osiągają masę od 3 do 7 kg. Ale jeśli „melon papieski” ma bogaty miąższ pomarańczy, to zgodnie z opisem melon etiopski ma miąższ biały, bardzo soczysty i słodki.

Melon bananowy, czyli coraz bardziej popularna podłużna odmiana kantalupa dorastająca do 80 cm długości, ma wyśmienity smak i aromat. Co więcej, owoc nie tylko przypomina banana kształtem i kolorem miąższu, ale również smak melona jest równie miękki, maślany. Spróbuj rozwijać swoją witrynę obok ziemniaki, marchew i inne warzywa to niezwykła odmiana melona.

Najbliższym krewnym tej niezwykłej odmiany jest melon srebrny lub ogórek ormiański, który ma korzenie wspólne z kantalupą, ale tak różni się od zwykłych owoców melona.

Z uprawnego melona w dojrzałym owocu, o długości do 70 cm i wadze do 8 kg, pozostaje tylko aromat melona, ​​a ogórek ormiański jest nadal spożywany jako zielony. Ponadto roślina wyróżnia się wyjątkową bezpretensjonalnością w warunkach wzrostu i owocuje aż do mrozów.

Egzotyczne melony: zdjęcia i nazwy odmian

Z wielu kongenerów wietnamski melon wyróżnia się jasnym wzorem naprzemiennych jasnożółtych i brązowych pasków. Nie jest to jednak jedyna zaleta tej odmiany.

Nic dziwnego, że odmiana pochodząca z Wietnamu nazywa się melonem ananasowym. Ma bardzo dobry smak, mocny charakterystyczny aromat i miękki przyjemny miąższ. Wiele osób porównuje tę odmianę ze słynnymi melonami z południowej i środkowej Azji, ale waga melonów wietnamskich sięga zaledwie 250 gramów.

Melotria rough lub mysi melon z Malediwów twierdzi, że jest najmniejszym przedstawicielem rodzaju. W domu są dzikie rośliny wieloletnie winorośle.

W Europie i USA w ostatnich latach kultura ta jest często nazywana arbuzem karłowatym i pod tą nazwą odmiana melona na zdjęciu uprawiana jest w pomieszczeniach i pomieszczeniach. Owoce są jadalne, ale nie słodkie, ale mają kwaśny, orzeźwiający smak i nadają się do konserwowania i świeżego spożycia.

Kiwano, kolejna egzotyczna kultura spokrewniona z melonami, przybyła do Europy z Afryki. Liana zielna, która daje żółte lub pomarańczowe owoce o długości do 12-15 cm, nie bez powodu nazywana jest melonem rogatym, ponieważ jasne dynie zdobią miękkie stożkowate ciernie.

W przeciwieństwie do zwykłych odmian melona, ​​w których miąższ jest częścią jadalną, Kiwano zjada zielonkawy rdzeń, w którym znajduje się wiele białych lub jasnozielonych nasion. Słodkawa soczysta, orzeźwiająca galaretka miąższ z rogatego melona może być spożywana zarówno na świeżo, jak i używana do robienia dżemów, marynat i marynat.

Film o odmianach melona torpedowego