Duże rodzaje alocasii

Rodzaj alocasia łączy w sobie zarówno drobne rośliny o wysokości nie większej niż 15 cm, jak i olbrzymy o wysokości poniżej trzech metrów. Jednocześnie rodzaje alocazji o liściach podobnych do afrykańskich masek lub grotów włóczni to w większości małe rośliny, które mogą ozdobić domową kolekcję kwiaciarni amatorskiej. Ale odmiany, które zyskały przydomek „słonia uszy”, nie zawsze mieszczą się nawet w miejskim mieszkaniu.

W przestronnych pokojach wiejskich domów, domków miłośnicy alocazji mają możliwość umieszczenia zarówno dużych, jak i małych okazów.

Alocasia odora

Jednym z najpopularniejszych i najciekawszych gatunków jest pokazana na zdjęciu odora alocasia. Rośliny mają skórzaste liście w kształcie serca i grube łodygi. Na soczystych, wyprostowanych ogonkach trzymane są metrowe talerze liściowe. Podobnie jak reszta gatunku, rośliny wolą osiedlać się na wilgotnych subtropikach i tropikach.

Naprawdę duże, jak na zdjęciu, pachnące alokazje można znaleźć w wilgotnych lasach Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, na przykład w tropikalnych regionach Japonii i Chin, w Assam, Bangladeszu i Borneo.

Alocasia odora jest znana jako „nocna lilia”. Taki przydomek dla rośliny i jej oficjalna nazwa pojawiła się dzięki pachnącym, kremowym kwiatostanom, które pojawiają się latem. Ucho tego typu alocasii jest jasnoróżowe lub żółtawo-kremowe, a 20-centymetrowy okwiat ma srebrzysty lub niebieskawo-zielony odcień.

Wysokość dorosłej alocasii może sięgać 3,65 metra, a luksusowe liście są używane przez miejscową ludność jako wachlarze lub parasole podczas sezonowych opadów. W północnym Wietnamie ogonki alocasia odora są używane do przygotowywania środków ludowych kaszel, gorączka i wszelkiego rodzaju bóle.

Roślina jest niejadalna ze względu na dużą zawartość szczawianu wapnia w częściach zieleni i podziemiach. W Japonii lokalne ministerstwo zdrowia wydało nawet dekret zakazujący spożywania alokazji w żywności. Wynika to z podobieństwa gatunków odora do jadalnych roślin Colocasia Gigantea i Colocasia esculenta.

Alocasia gageana

Przedstawiony na zdjęciu rodzaj alocazji jest bardzo podobny do opisanej już rośliny, ale znacznie niższy od zapachu alocasii. Odmiana, która dostała się do ogrodów Ameryki i innych krajów z Malezji, dorasta tylko do 1,5 metra. Liście tego gatunku są jasnozielone, z falistymi krawędziami i spiczastym końcem. Na blaszce liściowej o długości 50 cm wyraźnie widoczne są zagłębione żyły. Roślina jest ciepłolubna i wymagająca pod względem składu gleby i obfitości wilgoci.

Alocasia Calidora

Dzięki pracy hodowlanej Leri Ann Gardner hodowcy otrzymali hybrydę alocasia Calidora, wyhodowaną z krzyżówki międzygatunkowej alocasia odorous i alocasia gageana.

Roślina ta wytwarza duże, pionowe liście na mocnych sadzonkach, które mogą dorastać do metra długości. Płytki liściowe alocasia calidor, jak na zdjęciu, są dość grube, z zaokrągloną górną krawędzią i elegancką ostrą końcówką. W ciepłym klimacie tropikalnym rośliny osiągają wysokość 160–220 cm.

Hybryda Alocasia odora i Alocasia reginula

Międzygatunkowa hybryda otrzymana ze skrzyżowania alocasia odora i alocasia reginula ma również fioletową lub brązowawą tylną stronę blaszki liściowej. Roślina z wyglądu okazała się bliższa pachnącej alocazji, ale znacznie mniejsza. Na liściach tego typu alocasii, które są bardziej gęste niż zapachu, wyraźnie widać teksturę charakterystyczną dla żłobków i pasm rozciągających się od jasnych nerwów.

Alocasia wentii

Pokazane na zdjęciu alocasia vena, choć podobne do opisywanego gatunku, nie mogą być z nimi porównywane ani pod względem wysokości, ani wielkości liści. Ta wieloletnia roślina rzadko jest większa niż 120 centymetrów. Ma duże, sercowate podłużne liście o szaro-zielonym odcieniu z zauważalnym srebrzystym odbiciem i fioletowym grzbietem.

Alocasia brancifolia

Srebrzyste liście są wspólne dla wielu typów alocasii. Roślina pokazana na zdjęciu nie jest wyjątkiem. Ponadto alocasia branchifolia osiągająca metr wysokości ma pstrokate, zielonkawe lub brązowe łodygi i nietypowe dla przedstawicieli gatunku alocasia liście klapowane. Blaszki liściowe są głęboko ścięte, spiczaste, gładkie. rośliny kwitną, tworząc biało-różowawe kwiatostany ukryte pod większymi zielonymi narzutami.

Alocasia portei

Jeszcze ciekawsze liście u jednego z największych przedstawicieli gatunku - alocasia Potrei. Potężna roślina, o wysokości od 2 do 6 metrów, jest prawie zdrewniała w dolnej części, a jej mocna łodyga może osiągnąć 40 cm średnicy.

Długość silnych ciemnozielonych ogonków z żyłkami wynosi półtora metra. Blaszki liściowe mogą również dorastać do półtora metra długości, są pierzaste, głęboko ścięte i pozostawiają wrażenie skórzaste. Brzegi liści są faliste, co tylko dodaje dekoracyjności temu nietypowemu typowi alocasii.

Na osobnikach dorosłych można policzyć do 6-8 dużych kwiatostanów o długości do 30 cm. Ten typ alocazji, jak na zdjęciu, lubi zasiedlać się w gęstych zaroślach, gdzie otaczająca roślinność zapewnia jej cień i pomaga w utrzymaniu wilgotności gleby.

Alocasia Portodora

Uzyskaną w ośrodku badań nad aroidami hybrydę alocasia odora i alocasia portei nazwano portodora alocasia. Potężne rośliny wyhodowanego gatunku są przez wielu miłośników alocasii uznawane za ciekawsze niż słynne alocasia macrorrhizos czy wielkokorzenne.

Gigantyczne liście przylegają do wyprostowanych, brązowawych lub fioletowych, ścięgnistych ogonków. Kształt blaszki liściowej jest zbliżony do listowia o zapachu alocasii, ale z mostka uzyskała piękne faliste postrzępione brzegi.

Roślina ma dobre tempo wzrostu. Już w pierwszym roku, jeśli pozwalają na to warunki, dorasta do półtora metra. A potem może z łatwością przekroczyć pasek o długości 2,5 metra. W tym celu ten typ alocazji wymaga zwiększonej wilgotności powietrza i gleby, obfitego odżywiania i ciepła.

Alocasia macrorrhiza

Ten typ alokazji, należący do rodziny aroidów, był najwyraźniej jednym z pierwszych odkrytych i opisanych przez naukowców. Zamieszkujące tropikalne zarośla Indii i innych krajów Azji Południowej, duże, do 5 metrów wysokości, rośliny w różnych regionach nazywane są alocazjami indyjskimi, jak na zdjęciu, górskimi, wielkokłączowymi lub leczniczymi. Oficjalnie uznana nazwa gatunku to alocasia macrorrhiza.

Jego grube, soczyste pędy dorastają do długości 120 cm, liście alokazji wielkokorzenne, owalne, gęste. Długość blaszek liściowych wynosi 50–80 cm, ich powierzchnia jest gładka i jednolicie zielona.

Gdy alocasia indyjska, jak na zdjęciu, ma się zakwitnąć, z piersi pojawia się mocna, wyprostowana szypułka o długości około 30 cm.Długość żółtawozielonego okwiatu osiąga 18-25 cm, kwiatostan jasnokremowy jest prawie nieznacznie krótszy niż narzuta. Dojrzewające jagody są większe niż inne rodzaje alocazji. Pojedynczy szkarłatny owoc zawierający jasnobrązowe nasiona osiąga średnicę 10 mm.

Wśród ludów lokalnych zwykle zjada się kłącza, bulwy i dolne części łodygi alocasia montana. W tym celu oczyszczoną miazgę sieka się i smaży, aby zneutralizować cierpki smak nadawany przez szczawian wapnia. Surowe warzywa są spożywane przez zwierzęta domowe i małpy, co doprowadziło do pojawienia się innej nazwy dla rośliny - małpiego drzewa.

Na zdjęciu bulwy alocasii leczniczej są uważane za lekarstwo na wiele chorób i są stosowane w medycynie ludowej chińskiej, indyjskiej i wietnamskiej.

Oprócz roślin o nawet zielonych liściach, dziś można zobaczyć zdjęcie alocazji z niezwykłymi barwnymi liśćmi, na których zielone obszary przeplatają się z bielą lub żółcią. Najbardziej ceniona alocasia Variegata o dużych korzeniach, która ma, jak na zdjęciu, efektowne liście i stosunkowo niewielkie rozmiary.

Przedstawiona na zdjęciu czarna łodyga alocasia macrorrhiza wyróżnia się spośród wielu spokrewnionych roślin z ciemnofioletowymi lub brązowymi łodygami i ogonkami liściowymi, co jest powodem nazwy odmiany.

Maksymalny rozmiar alocazji wielkokorzennych tej odmiany wynosi 2,5 metra, co pozwala na uprawę w dużych pojemnikach. Liście rośliny są zielone, duże, osiągające 90 cm długości.

Alocasia o dużych korzeniach lub metallica wpływa na gęste liście z wyraźnym metalicznym połyskiem. Srebrzysty odcień występuje również z tyłu blaszek liściowych. Ogonki tej odmiany są brązowe lub fioletowe. Wysokość dorosłej rośliny nie przekracza 2 metrów, a naukowcy mieli szczęście zobaczyć dziko rosnące okazy w tropikalnej dżungli na wyspie Jawa.

Alocasia z rodziny aroidów - wideo