Üzüm hakkında her şey: çeşitleri, çeşitleri ve mükemmelliğe giden yol

Modern bir insanın ve tüm insanlığın hayatındaki üzümün önemini abartmak zordur. İlk tarımsal ürünlerden biri oldu, antik çağlardan beri şarap ve sirke ticaret ve denizciliğin gelişmesinde önemli rol oynadı. Birçok tarihsel gerçek ve olay üzümlerle ilişkilendirilir. Üzümler hakkında her şeyi anlatmak imkansızdır, ancak bütün bir bilimin bitki ve onun yetiştirilmesiyle uğraştığı gerçeği - ampelografi, dikkati ve saygıyı hak ediyor.

N.I. Vavilov'un çalışmalarına göre, Asya bölgesi ve Ortadoğu bu kültürün doğum yeri ve bağcılık gelişiminin merkezi oldu. Hâlâ zayıf bir şekilde çalışılmış yabani üzüm türlerinin en büyük sayısı burada hala büyüyor. Burada, Gürcistan'da, MÖ VI bin yıl öncesine dayanan şarap yapımının varlığının kanıtı bulundu.

O zamandan beri, sıcağı seven kültürün dağılım alanı önemli ölçüde genişledi. Ve bugün asma, Antarktika kıtası dışında bulunamıyor. Dünyada şarap ve sofralık üzümlere toplamda 10 milyon hektardan fazla alan ayrılmıştır. Islah ve endüstriyel teknolojilerin gelişmesiyle birlikte üzüm çeşitleri, sadece şarap yapımında değil, meyve suları ve kuru üzüm üretiminde de taze kullanım için giderek daha önemli hale geliyor.

Üzümlerin sınıflandırılması: türleri ve kökeni

Sonuç olarak, Vitis cinsinde, mevcut sınıflandırmaya göre, üç gruba dağılmış yedi düzineden fazla tür vardır:

• Avrupa-Asya;
• Doğu Asya;
• Kuzey Amerikalı.

Aslında Avrupa-Asya grubu, yetiştirilen alt türleri bugün var olan en fazla sayıda teknik ve sofralık üzüm çeşidi veren Vitis vinifera türüdür. A.M. Negrul sınıflandırmasına göre üç coğrafi gruba ayrılırlar:

• orientalis - oryantal;
• occidentalis - Batı Avrupa;
• pontica - Karadeniz kıyılarından geliyor.

Amerikan grubunu oluşturan 28 türden üçü iyi bilinmekte ve yetiştirilmektedir. Aynı zamanda, Vitis labrusca yalnızca çoğu Amerikan türünün atası değil, aynı zamanda soyundan gelenleri iddiasızlıkları ve üretkenlikleri nedeniyle dünyada en yaygın olan türdür. Bu tür meyveler, genellikle "tilki" veya çilek olarak adlandırılan kendine özgü tadı ile kolayca tanınır. Avrupa ve Amerikan türünün en yaygın doğal melezine bir örnek, geçmişi neredeyse iki yüzyıl öncesine dayanan teknik üzüm çeşidi Isabella'dır.

En büyük Doğu Asya üzüm grubu, yalnızca biri bağcılıkta incelenmiş ve kullanılmış olan 44 tür içerir. Bu Vitis amurensis - Amur üzümü.

Bugün, profesyonel ve amatör çiftliklerde, neredeyse siyah ve mordan kehribar sarısı ve yeşilimsi tüm tonlarda yuvarlak ve uzun meyveler veren çalılar yetiştirilmektedir.

Dahası, beyaz üzüm de seleksiyon çalışmasının sonucudur, ancak doğanın kendisi tarafından yapılır. Doğada yetişen tüm üzümler koyu renkli meyveler üretir, ancak kendiliğinden oluşan bir mutasyonun bir sonucu olarak, kendini başarıyla kurmuş, bazı bitkiler antosiyanin renklendirici meyveler üretme yeteneğini kaybetmiştir. Beyaz üzüm çeşitleri bu şekilde ortaya çıktı.

Bununla birlikte, üzümler sadece sulu meyveler üreten bir bitki değil, aynı zamanda muhteşem bir dekoratif lianadır. Bu nedenle, belirli türler, örneğin Amur ve kız üzümlerive Isabella, peyzaj tasarımı ve bahçecilikte aktif olarak kullanılmaktadır. İç mekan üzümleri bile var. Bu, Vitis - cissis cinsinin kültürel temsilcilerinin, meyve veren kardeşlerine benzeyen, yaprak şeklinde ve çalı görünümünde uzak bir akrabasıdır.

Modern üzüm çeşitleri ve yeni çeşitlerin seçimi

Meyveleri uzun ve sıkı bir şekilde insan hayatına giren mevcut üzüm çeşitlerinden bahsedersek, o zaman dünyada 20 binden fazla var ve ezici çoğunluğu, genotipte bir Avrupa ekili üzüm olan melezler. , Amerikan Labrusca ve Amur türleri.

Bu türlerin her birinin kendine özgü avantajları ve dezavantajları vardır, bu nedenle yetiştiriciler, en iyi özellikleri vurgulamak ve yeni sofralık ve teknik üzüm çeşitleri elde etmek için aktif olarak çalışıyorlar:

• yüksek kışa dayanıklılık;
• büyük, tatlı veya çekirdeksiz meyvelerle;
• erken olgunlaşma dönemleri ile;
• bol düzenli hasat ile;
• hastalıklara ve zararlılara karşı iyi dirençlidir.

Geçen yüzyılın ortalarında, Michurin, kışa dayanıklı Amur üzümlerinin ve iddiasız Amerikan çeşitlerinin istikrarlı melezlerini elde etmeyi başardı, kullanılan ve hala kullanılan ilk üzüm çeşitlerinin çoğu, bağcılık sınırlarını önemli ölçüde genişletmeyi mümkün kıldı Sovyetler Birliği'nde.

Rusya'da üzüm yetiştirilen bölgelerin yarısından fazlası, keskin karasal iklime sahip bölgeler olarak sınıflandırılıyor.

Bu, asmanın şunlara dayanması gerektiği anlamına gelir:

• sert kışlar;
• ilkbahar ve sonbaharda kaçınılmaz donlar;
• ilkbahar ve yaz aylarında nem eksikliği;
• erken yağmur mevsimi, olgunlaşma veya hasat sırasında.

Sovyet yıllarında elde edilen çeşitler temelinde, kendileri birkaç nesil verimli melezler için zaten "ebeveyn" haline gelen Codryanka, Vostorg, Original gibi dona dayanıklı üzüm çeşitleri yetiştirildi.

Üzüm olgunlaşma şartları

En önemli sorun şarap ve tatlı amaçlı üzüm çeşitlerinin kısa bir büyüme mevsimi ile elde edilme sorunudur.

Bir bitkinin hızlı bir şekilde mahsul oluşturma yeteneğinin birçok faktöre bağlı olduğuna inanılmaktadır, bunlardan en önemlisi genetik yatkınlıktır. Bununla birlikte, farklı iklim ve hava koşullarında, aynı çeşitteki üzümler 1-2 haftalık bir zaman farkı ile hasat verebilir.

Ek olarak, kuzey ve güney menşeli çeşitler arasında fenotip açısından önemli farklılıklar vardır. Örneğin, kuzey kökenli erken bir üzüm çeşidi, sadece kısa sürede tatlı bir meyve vermekle kalmaz, aynı zamanda kışa hazırlanmak için de zamana sahiptir. Büyüme mevsimi boyunca asma olgunlaşır. Aynı olgunlaşma dönemlerine sahip güney çeşitleri genellikle böyle bir özelliğe sahip olamazlar, salkımları hasat ettikten sonra asmaları olgunlaşır. Ve olgun meyvelerde biçimlendirilmemiş tohumlar genellikle görülür.

Tomurcukların patladığı andan, farklı olgunluktaki çeşitlerde meyvelerin olgunluğunun başlangıcına kadar geçen süre:

• 105-115 günlük çok erken olgunlaşma;
• erken olgunlaşma 115–125 gün;
• orta olgunlaşma 125–130 gün;
• orta geç olgunlaşma 130-140 gün;
• geç olgunlaşma 140-145 gün;
• 145 günden fazla olgunlaşma çok geç.

Doğru, elverişli yetiştirme koşulları altında 90-95 veya hatta 85 günde bir hasatla memnun etmeye hazır olan çok erken üzüm çeşitleri zaten var.

Üzümlerin donma direnci

Ancak, kısa büyüme dönemlerine sahip çeşitler yetiştirirken bile, bitkiler gerekli kışa dayanıklılığa sahip değilse ve mevsim donları ve kışın soğuk havalarda hayatta kalamıyorsa, önemli bir hasat elde etmek imkansızdır. Donmaya dayanıklı üzüm çeşitleri, sıcak yazlarla birlikte ve güney bölgelerinde kışların oldukça şiddetli olduğu karasal iklime sahip Rusya koşullarında vazgeçilmezdir.

Kabul edilen sınıflandırmaya göre çeşitler dört gruba ayrılır:

• zayıf dirençli, -15 ila –17 ° C arasındaki sıcaklıklarda kışlama;
• orta dirençli, –18 ila –22 ° C arasındaki soğuk sıcaklıklara dayanıklı;
• –23 ila –27 ° C arasındaki donlarda hayatta kalan, artan dirençle;
• dona karşı çok dayanıklıdır, –28 ila –35 ° C arasındaki sıcaklıklara dayanır

İlginç bir şekilde, üzümlerin soğuğa dayanma yeteneği yıl boyunca değişebilir.

Yoğun büyüme döneminde, –3 ° C'ye ani bir soğuk çırpma, yaz aylarında bu özelliğini neredeyse kaybeden dona dayanıklı üzüm çeşitlerinin bile çalılarını tamamen yok edebilir. Şu anda sürgünler meyve suları ile sulanır, odunlaşma önemsizdir ve bitkinin koruyucu maddeleri ve rezervleri yoktur. Sonbaharda, kışa dayanıklılık büyür ve Ocak ayına kadar maksimuma ulaşır. Aynı zamanda, çok yıllık odun, yıllık sürgünlerden daha fazla korunur. Ve filiz ile anacın birlikte büyüdüğü yer en hassas olanıdır.

Örtücü olmayan üzüm çeşitleri yetiştirilirken, çalı üzerindeki tomurcukların da soğuktan farklı derecede korumaya sahip olduğu akılda tutulmalıdır:

• Hareketsiz böbrekler daha güvenlidir.
• İkinci sırada yedek böbrekler bulunur.
• Orta tomurcuklar çoğunlukla don ve kış soğuğundan muzdariptir.

Üzüm çeşitlerinin dona dayanıklılığı yalnızca meteorolojik koşullara değil, aynı zamanda asmanın belirli bir alandaki konumuna, yaşına, kışa hazır olma derecesine, hastalık ve zararlıların verdiği hasara da bağlıdır.

Sofralık üzüm çeşitleri

En aktif seleksiyon çalışması, meyveleri taze tüketilen yeni çeşitlerin elde edilmesine yöneliktir. Kesinlikle sofralık üzüm çeşitleri bugün hem amatör bahçıvanlar hem de profesyonel şarap üreticileri arasında popülerlik açısından ilk sırada yer almaktadır.

Toplam sofralık üzüm kütlesinden, bir dizi özelliğe göre ayırt etmek kolaydır:

• büyük fırçaların boyutu ve çekici şekli;
• meyvelerin güzel rengi, şekli ve boyutu;
• olgun meyvelerin belirgin aroması ve tadı.

Bu tür çeşitleri yetiştirirken, meyvelerin asitliğini azaltmaya, verime ve büyük meyveler ve tam salkımlar elde etmeye çok dikkat edilir. Şarap amaçlı üzüm çeşitleri üzerinde uygulanmayan bir dizi agroteknik önlem de buna yöneliktir. Bu teknikler arasında:

• yapay tozlaşma;
• fırça ve çiçek salkımlarının rasyonelleştirilmesi;
• demetlerdeki meyveleri inceltmek;
• gölgeleme fırçası yapraklarının çıkarılması.

Sofralık üzüm çeşitlerinin verimi ve kalitesi, asmanın büyüdüğü iklime, kabartmaya ve toprağa da bağlıdır.

Daha önce sofralık üzüm çeşitlerinin hasadı pratikte depolanmamışsa, bugün hem yerel tüketim hem de nakliye ve çok uzun depolama için çeşitler vardır.

Çekirdeksiz üzüm çeşitleri

Şarap yetiştiricilerinin artan popülaritesi, meyveleri ya tamamen tohumdan yoksun olan ya da sadece ilkelerine sahip olan çekirdeksiz üzüm çeşitleri tarafından kullanılmaktadır. Bu tür meyveler talep edilir sadece taze değil, meyve suları üzümlerden yapılır, çekirdeksiz kuru üzümler özellikle değerlidir. Tohum eksikliği tüketicileri çekmede ciddi bir faktördür, bu nedenle yakın zamana kadar küçük bir grup hızla genişliyor, melezler ve farklı olgunlaşma dönemlerine ve amaçlarına sahip pembe, siyah ve beyaz üzüm çeşitleri ile yenileniyor.

Çekirdeksiz üzümlerin iki türle temsil edildiği genel olarak kabul edilmektedir:

• doğu üzüm grubuna ait kishmish;
• Karadeniz havzası grubuna ait corinka.

Dünyanın en büyük çeşitlerinden biri olarak kabul edilen Kishmish'tir. Ancak mağaza raflarında oldukça küçük, ancak son derece tatlı meyveleri olan üzümler hala daha sık bulunuyorsa, bugün yetiştiriciler büyük siyah, beyaz ve pembe meyveler içeren kemiksiz erken üzüm çeşitleri sunuyorlar.

Teknik üzüm çeşitleri

Teknik üzümlerin işlenmesi amaçlandığından, ana ayırt edici özelliği meyve suyu içeriğidir. Teknik üzüm veya şaraplık üzüm çeşitlerinden elde edilen meyve suyu miktarı% 75–85'e ulaşabilir.İkinci önemli gösterge, tarak kütlesinin ve meyvelerin fırça üzerindeki ağırlığının oranıdır. Fırça ne kadar yoğun ve tarakta ne kadar az ağırlık varsa, hammadde o kadar değerli olur.

Aynı zamanda salkımın görünümü, renk uyumu ve meyvenin büyüklüğü çok önemli değildir. Meyvelerin mekanik ve kimyasal bileşimine, şeker içeriğine ve asitliğine, elde edilen ürünün türüne ve kalitesinin bağlı olacağı çok daha fazla dikkat edilir. Teknik üzümlerden iyi bir hasat elde etmek sadece bitkinin genetik ve biyolojik özelliklerine değil, aynı zamanda yetiştirme koşullarına da bağlıdır. Birkaç yüzyıldır etrafta olan ve mükemmel şarapları ile ünlü üzüm bağlarının olması sebepsiz değildir.

Uzmanlar, şarabın ve buketinin kalitesinin, coğrafi ve iklimsel açıdan ek olarak, asmanın özel konumundan da etkilendiğinin farkındadır. Örneğin, şaraplık üzüm çeşitlerinin meyvelerinin renginin doygunluğu doğrudan aydınlatmaya, sıraların yönüne ve çalıların üzerinde büyüdüğü eğimin geometrisine bağlıdır. Cabernet gibi aroma tonları veya Muscat'ın mevcut çeşitleri ve melezleri gibi aroma gibi bireysel çeşitlerin benzersiz özellikleri sayesinde, şarap üreticileri diğer şarap ve içeceklerin aksine ilgi çekmeyi başarır.

Sofralık üzüm çeşitleri genellikle belirli bir bölgeye bağlı değilse, o zaman teknik çeşitler için, yerliye ayrılması ve tanıtılması önemlidir. Dahası, yerel teknik üzüm çeşitleri çok değerlidir ve bazen başka bir alanda üretimi imkansız olan benzersiz şarap markalarının üretimi için hammaddedir.

Gelecek vaat eden üzüm çeşitleri hakkında video