Symbol burżuazyjnego bogactwa, bezpretensjonalności i oporu - aspidistra
Ludzka znajomość z aspidistra miała miejsce nieco mniej niż dwa wieki temu. I przez ten krótki, jak na standardy historyczne, okres rośliny z regionu Azji zdołały zmylić wiele tajemnic, stać się symbolem antyfaszyzmu w czasie II wojny światowej i znakiem klasy średniej za czasów królowej Wiktorii.
Aspidistra: historia odkrycia rośliny
Powodem zaklasyfikowania go jako rośliny spokrewnionej ze szparagami i konwalią był fakt, że w przeciwieństwie do konwalii nie posiadała cebul. Zaskakujące jest, że eksperci tak późno zauważyli tak oczywistą okoliczność, ale praktycznie od odkrycia i aż do lat 80. ubiegłego wieku botanicy poświęcali aspidistra bardzo mało uwagi.
Okoliczność tę można ocenić tylko dlatego, że metody zapylania rośliny nadal nie są jasne, a samo kwitnienie jest niezwykle mało zbadane. Ponadto w latach 70. naukowcy opisali tylko 8-10 gatunków, ale w ciągu następnej dekady w Chinach odkryto około trzydziestu innych gatunków. Do 2008 roku naukowcy dysponowali już 93 niezależnymi gatunkami rośliny aspidistra. A dziś mówią już o 101 gatunkach i nie dokonano wszystkich odkryć, bo okazało się, że rośliny tego obiecującego rodzaju mają bardzo szeroki zasięg.
Gdzie rośnie aspidistra?
Ojczyznę aspidistra można uznać za południowo-wschodnią i wschodnią Azję. Rośliny tego rodzaju są częścią lądowej flory w wilgotnych regionach leśnych wschodnich Indii, Tajwanu i Japonii. A przecież najwięcej gatunków występuje w chińskiej prowincji Kuangsi, a na drugim miejscu pod względem liczby odmian otwartych znajduje się Wietnam, gdzie jedną z nowych odmian odkryto w 2013 roku.
Trudność w wykrywaniu i opisywaniu roślin tłumaczy się nie tylko bogactwem flory obszarów uprawnych, ale także faktem, że wśród roślin aspidistra występuje wiele endemitów o wyraźnie ograniczonym zasięgu.
Roślina Aspidistra: opis i cechy
Aspidistra, niezależnie od siedliska, to wieloletnie rośliny zielne z pełzającymi kłączami powierzchniowymi, pojedyncze lub zebrane z małych pęczków, praktycznie bez łodygi, całych liści i mięsistych dzwonkowatych lub miseczkowatych kwiatów o różnych kształtach, kolorach i rozmiarach.
Kwiaty, podobnie jak liście, mają bardzo krótkie ogonki, więc dla wielu hodowców kwiatów kwitnienie rośliny aspidistra staje się wielką niespodzianką. Owocem, który powstaje po zapyleniu kwiatu, jest gęsta, okrągła lub gruszkowata jagoda z jednym lub więcej nasionami w środku.
Pomimo braku uwagi naukowców, aspidistras zostały szybko wprowadzone do kultury. Ponad sto lat temu roślina była używana do kształtowania krajobrazu w Stanach Zjednoczonych. Tutaj aspidistra rośnie również we wnętrzach i jest aktywnie uprawiana na otwartym polu, ponieważ właściwości kultury pozwalają jej tolerować nawet niewielkie temperatury poniżej zera, rzadkie podlewanie i cień.
A w Europie, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, wysoka aspidistra lub elatior stała się naprawdę kultowa.Co więcej, roślina stała się popularna nie tylko ze względu na dekoracyjność gęstych zielonych liści o podłużnym kształcie, ale także ze względu na swoją niesamowitą bezpretensjonalność.
Do tej pory panuje opinia, że nawet bez żadnego nadzoru i opieki kultura jest nadal żywa, a przez około sto lat zachowano przydomek „żeliwna fabryka”. Kultura łatwo toleruje treści w głębokim odcieniu, w warunkach przesadnych podlewanie lub niska wilgotność. Nawet temperatury do –5 ° C lub poniżej nie szkodzą dekoracyjności i zdrowiu rośliny.
Oprócz roślin o równych zielonych liściach, bardzo przypominających konwalia, w miejscach, gdzie w naturze rośnie aspidistra, znaleziono okazy o różnorodnych i prążkowanych liściach. Obecnie na bazie tej odmiany Variegata wyhodowano wiele odmian z białymi lub żółtawymi paskami na całej długości liścia. Istnieją aspidistra z wybielonymi końcami liści i rośliny z całkowicie nakrapianymi liśćmi.
Liczba odmian dostępnych dziś dla miłośników kwiaciarstwa w pomieszczeniach wynosi kilkadziesiąt. Wśród najciekawszych roślin aspidistra:
- „Asahi” lub „słońce” w tłumaczeniu z japońskiego różni się tym, że młode liście mają czekoladowo-brązowy odcień, a następnie stopniowo stają się zielone od podstawy do góry;
- „Hoshi-Zora” lub „gwiaździste niebo” z dużymi liśćmi, ozdobione rzadkimi plamami światła;
- „Pieśni Lennona” z długimi spiczastymi liśćmi i centralnym bladozielonym paskiem na blaszkach liści;
- „Okame” z kremowobiałymi paskami na całej długości liścia.
Aspidistra: ciekawe fakty
Istnieje wiele roślin o długiej i ciekawej historii, jeśli chodzi o aspidistra, ta kultura przez 200 lat, o której była znana nauce, zdołała zdobyć niesamowitą liczbę żywych, a nawet niesamowitych historii.
Pierwszy interesujący fakt związany z aspidistra dotyczy jej nazwy. Często można usłyszeć wersję, w której roślina swoją nazwę zawdzięcza „boleniom”, czyli wężom. Jeśli jednak przejdziemy do wspomnień odkrywcy kultury, okazuje się, że nazywając roślinę aspidistra, botanik myślał o kształcie jej liści, podobnym u niektórych gatunków do szerokich mieczy obosiecznych. Ponieważ, jak żartował J. Goler, nazwa „mieczyk” była już przyjęta, konieczne było nazwanie otwartego rodzaju aspidistra.
Druga tajemnica lub interesujący fakt dotyczący aspidistra dotyczy sposobu zapylania roślin. Wiele źródeł podaje, że złożone kwiaty rośliny znajdującej się na poziomie gleby są zapylane przez ślimaki nagie, a nawet małe skorupiaki. Ta wersja, która istnieje od wielu dziesięcioleci, jest obecnie uznawana za mit.
Niedawne badania przeprowadzone w wielu krajach przez naukowców z Wielkiej Brytanii, Chin, Stanów Zjednoczonych i Rosji wykazały, że maleńkie skoczogonki, komary grzybowe i muszki żółciowe są zaangażowane w przenoszenie pyłku, w zależności od tego, gdzie rośnie aspidistra. Co więcej, dla larw tego ostatniego kwiaty aspidistra stają się domem. Larwy składane przez dorosłe owady i rozwijające się wewnątrz korony nawet próbują użyć pyłku, ale gdy dojrzewają, wychodzą na zewnątrz i przenoszą cząsteczki pyłku z pręcików na słupek.
W ojczyźnie aspidistra, w Japonii, liście tej rośliny były używane od wielu stuleci do oddzielania poszczególnych potraw na wspólnej tacy lub w pudełku, które jest tradycyjne dla kuchni narodowej. To prawda, że dziś, kiedy umiejętnie rzeźbione płaskie zielenie są zastępowane papierem lub plastikiem, liście aspidistra można zobaczyć tylko w wykwintnych restauracjach lub w pracach mistrzów rzeźbienia.
Nie mniej interesujący jest fakt, że aspidistra to roślina niezwykle popularna wśród współczesnych mistrzów projektowania branżowego. Elastyczne i bardzo wytrzymałe listki nadają się zarówno do ozdabiania bukietów, rozet czy butonierów, jak i do większych prac.
Zieloni długo nie tracą bogatego koloru, blasku i sprężystości nawet pod słońcem i reflektorami, na wietrze i zimnie.
Co symbolizuje aspidistra?
Wiele narodów ma powiedzenie, że wszystko, co nowe, jest dobrze zapomnianym starym, co w pełni odnosi się do aspidistra. Obecnie hodowcy coraz częściej zwracają uwagę na bezpretensjonalną dekoracyjną kulturę liściastą, która przetrwa nawet w najbardziej nieodpowiednich warunkach.
A pierwsza burzliwa fala popularności rośliny przypadła na epokę panowania królowej Wiktorii, kiedy modne były kwiatowe ornamenty i bogactwo detali we wnętrzu. Główną cechą panującego wówczas stylu były świeże kwiaty, które pojawiały się w domach nie tylko wysokich rangą osób, ale także zwykłych ludzi.
Wydawałoby się to trudne! Dziś nie jest trudno wyhodować kulturę, którą lubisz w doniczce, ale sto lat temu hodowcy kwiatów stanęli w obliczu banalnego braku światła. Gazowe oświetlenie domów nie mogło zaspokoić zapotrzebowania roślin na światło, ponadto bezlitośnie zatruwało powietrze, dzięki czemu przeżyli tylko najodporniejsi. Aspidistra to roślina, która pozostała zielona i świeża nawet w warunkach Anglii pod koniec ubiegłego wieku.
Pojawienie się w domu garnka z aspidistra było oznaką bogactwa i wskaźnikiem przynależności do klasy średniej.
W rzeczywistości roślina stała się głównym bohaterem powieści George'a Orwella. Książka "Keep the Aspidistra Flying" została wydana w 1936 r. W ZSRR została wydana pod bardziej zrozumiałym tytułem w kraju "Niech żyje figowiec!" Powieść opowiada o życiu Gordona Comstocka, poety i pisarza, któremu nie udało się zdobyć uznania i dlatego pracuje w biurze reklamowym.
Bez względu na to, jak źle było dla bohatera, zauważa, że aspidistra, symbolizująca na początku ubiegłego wieku pragnienie bogatego życia, niezmiennie jest zielona i świeża.
Swoista konfrontacja między człowiekiem a rośliną kończy się, gdy Gordon spotyka miłość, wychodzi za mąż i dowiaduje się, że zostanie ojcem. Okazuje się, że pogoń za szacunkiem nie jest taka zła, a aspidistra, symbol sukcesu w społeczeństwie, jest nawet urocza.
Pisarz przyznał później, że wstydził się tej powieści, ponieważ książka miała cechy autobiograficzne i została wydana tylko ze względu na trudny los autora. Oznacza to, że sam klasyk uznał słuszność zawartego w tytule hasła.
Nieco później, już w 1938 roku, aspidistra została bohaterką popularnej piosenki. „The Biggest Aspidistra in the World” została zaśpiewana przez Gracie Fields, aw czasie wojny stała się rodzajem hymnu oporu, ponieważ jej melodia stała się znakiem wywoławczym największej antyfaszystowskiej stacji radiowej w Anglii, nazwanej również na cześć fabryki ASPI lub „Aspidistra”.